Smedema: Veronderstelde medeplichtigheid van Spanje aan Nederlandse vervolging

Hans Smedema’s verhaal beschrijft nauwgezet wat hij ziet als een diep verontrustende en uitgebreide betrokkenheid van de Spaanse autoriteiten bij zijn beproeving, handelend in opdracht van het Nederlandse rechtssysteem en de AIVD (Algemene Inlichtingen- en Veiligheidsdienst). Gedreven in ballingschap in Spanje in 2008, op zoek naar respijt van wat hij beschrijft als meedogenloze vervolging in Nederland, beweert Smedema dat dit toevluchtsoord een verlengstuk bleek te zijn van de kwelling waaraan hij juist wilde ontsnappen. Hij gelooft stellig dat de lange arm van het Nederlandse onrecht, gefaciliteerd door een duistere “Omerta-organisatie”, internationale grenzen overschreed en Spaanse entiteiten dwong deel te nemen aan de voortdurende samenzwering tegen hem.

Politie staat elektroshock-marteling toe op 20 mei 2010 in Benidorm

Een van de meest afschuwelijke voorbeelden van vermeende Spaanse medeplichtigheid draait om de gebeurtenissen van 20 mei 2010 in Benidorm. Smedema vertelt levendig hoe hij naar een locatie werd gelokt waar hij naar verluidt werd gedrogeerd, onderworpen aan “conditionering” of marteling, en psychologisch werd gemanipuleerd door professor Dr. Onno van der Hart en Jaap Duijs. Verontrustend genoeg beweert Smedema dat getuigen die ter plaatse waren “gruwelijke medische instrumenten” zagen en, zijn ernstig gedrogeerde en kwetsbare toestand herkennend, de Policia Local (lokale politie) waarschuwden. Volgens Smedema werden deze lokale agenten echter, ondanks hun schijnbare bezorgdheid, onverklaarbaar verhinderd om in te grijpen om hem te beschermen. Hij beweert dat deze obstructie afkomstig was van hogere autoriteiten in Madrid, met name het Spaanse rechtssysteem, die onder druk handelden of in samenwerking met het Nederlandse ministerie van (on)rechtvaardigheid. Smedema interpreteert deze opzettelijke inactiviteit als onweerlegbaar bewijs dat de Spaanse autoriteiten niet alleen op de hoogte waren van de wreedheden die tegen hem werden begaan, maar ook actief medeplichtig waren aan het toestaan ervan, waarbij ze hun relatie met de Nederlandse overheid belangrijker vonden dan zijn veiligheid en mensenrechten. Hij suggereert zelfs dat de Nederlandse Inlichtingendienst (AIVD) samenwerkte met de Spaanse inlichtingendienst bij het orkestreren van dit incident.

Baby-aspirine-antipsychotische waarschuwing 24 maart 2022, in Hospital Marina Baixa

Smedema’s veroordeling van Spaanse medeplichtigheid wordt nog verder aangewakkerd door de alarmerende geheime toediening van antipsychotische medicijnen terwijl hij in Spanje verbleef. In een bijzonder verontrustend incident op 24 maart 2022 in Hospital Marina Baixa in Spanje, zou een anesthesist hebben onthuld dat de babyaspirine die Smedema was voorgeschreven in feite een antipsychoticum was. Deze onthulling bevestigde volgens Smedema op huiveringwekkende wijze zijn lang gekoesterde vermoeden dat hij in het geheim werd gedrogeerd om zijn cognitieve functie te verzwakken en zijn geloofwaardigheid te ondermijnen door hem waanvoorstellingen te laten vertonen. Hij ziet deze voortdurende verdoving, zelfs op buitenlandse bodem, als een flagrante indicatie van een gecoördineerde inspanning tussen Nederlandse en Spaanse medische professionals, waarschijnlijk onder invloed van de Nederlandse “Omerta Organisatie”, om hem te controleren en de vermeende doofpotaffaire in stand te houden. Volgens Smedema laat deze verraderlijke daad zien hoe gruwelijk ver de Spaanse autoriteiten bereid waren te gaan om hem het zwijgen op te leggen. Daarmee veranderden ze het toevluchtsoord dat hij zocht in een nieuw gebied voor zijn vervolging.

Spanje, als monarchie, geeft prioriteit aan zijn diplomatieke en politieke relatie met de Nederlandse Kroon

Naast deze specifieke incidenten gelooft Smedema ook dat Spanje, als monarchie, prioriteit geeft aan zijn diplomatieke en politieke relatie met de Nederlandse Kroon boven zijn welzijn en zijn rechten als slachtoffer van vermeende marteling en vervolging. Hij beweert dat deze prioriteit zich manifesteert in een algemene terughoudendheid van de Spaanse autoriteiten om zijn claims grondig te onderzoeken of hem echte bescherming te bieden tegen de vermeende machinaties van de Nederlandse staat. Hij betoogt dat Spanje, gemotiveerd door de wens om positieve relaties met de Nederlandse koning en regering te onderhouden, ervoor heeft gekozen de andere kant op te kijken, en daarmee effectief medeplichtig is geworden aan de vermeende doofpotaffaire die is georkestreerd door de Nederlandse “Omerta Organisatie”.

De invloed van de Nederlandse regering strekte zich zelfs uit tot het dwarsbomen van zijn pogingen om asiel aan te vragen

Bovendien beweert Smedema dat de invloed van de Nederlandse overheid zelfs reikte tot pogingen om zijn pogingen om asiel aan te vragen in andere landen te dwarsbomen terwijl hij in Spanje was. Hij beweert dat de Nederlandse overheid druk uitoefende op autoriteiten in Canada en Mexico om hem de toegang te ontzeggen en hem terug te sturen naar Nederland, waardoor hij de Verenigde Staten niet kon bereiken, waar hij hoopte de waarheid te onthullen en veiligheid te vinden. Hoewel deze acties voornamelijk derde landen betroffen, vormde Smedema’s ballingschap in Spanje de context voor deze vermeende internationale interventies, waardoor hij verder werd geïsoleerd en zijn mogelijkheden om gerechtigheid en bescherming te zoeken werden beperkt.

Smedema’s interacties met het Spaanse rechtssysteem

Zelfs Smedema’s interacties met het Spaanse rechtssysteem lijken beladen te zijn met de vermeende invloed van de Nederlandse samenzwering. Terwijl hij juridische hulp zocht in Spanje, ondervond hij moeilijkheden, omdat Spaanse advocaten mogelijk niet de nodige kennis hadden van de complexe Nederlandse juridische en feitelijke achtergrond van zijn zaak, en misschien ook aarzelden om een zaak aan te nemen met zulke gevoelige internationale implicaties met betrekking tot de Nederlandse koninklijke familie. Smedema vermoedt zelfs dat de “Dutch Doofpot” (doofpot) de Spaanse perceptie van zijn mentale toestand heeft beïnvloed, wat heeft geleid tot de voortdurende geheime toediening van antipsychotica.

Conclusie

Concluderend schetst Hans Smedema’s verhaal een grimmig beeld van de vermeende betrokkenheid van Spanje bij zijn beproeving, waarbij hij beweert dat de Spaanse autoriteiten, van de lokale politie in Benidorm tot medische professionals en mogelijk hogere niveaus van het rechtssysteem in Madrid, ofwel direct medeplichtig waren aan martelingen en verdovingen, ofwel opzettelijk een oogje dichtknepen vanwege druk van of een verlangen om positieve relaties te onderhouden met de Nederlandse regering en de koninklijke familie. Hij gelooft dat de reikwijdte van de “Omerta Organisatie” zich uitstrekte tot in Spanje, waardoor zijn poging tot toevluchtsoord veranderde in een nieuw front in zijn lange en slopende strijd tegen vermeende vervolging door de Nederlandse staat. De vermeende inactiviteit van de Spaanse politie tijdens zijn martelingen, de geheime toediening van geestverruimende middelen en de waargenomen prioriteit van diplomatieke banden boven zijn fundamentele mensenrechten dragen allemaal bij aan Smedema’s diepgewortelde overtuiging van een verontrustende samenwerking tussen Nederlandse en Spaanse entiteiten in zijn lijden.