Last Updated 19/12/2025 published 19/12/2025 by Hans Smedema

Medische Karaktermoord: De Negatieve Rol van Psychiaters en Psychologen in de Zaak Hans Smedema

1.0 Inleiding: De Perversie van Genezing tot Wapen

In de zaak van Hans Smedema onderging de medisch-psychiatrische discipline een perverse inversie van de Eed van Hippocrates, waarbij de instrumenten van genezing systematisch werden gewapend voor psychologische sloop. In plaats van een bron van hulp te zijn, werd de psychiatrie gecorrumpeerd tot een repressief instrument van de staat, ingezet om een slachtoffer het zwijgen op te leggen en een decennialange doofpot in stand te houden. Dit rapport zet uiteen hoe professionals in de geestelijke gezondheidszorg, die gezworen hebben te helen, hun expertise en autoriteit hebben misbruikt om de geloofwaardigheid van de heer Smedema systematisch te vernietigen. Het kerargument is dat de lijdensweg van de heer Smedema naar schatting 20 jaar korter had kunnen zijn als hij adequate medische hulp had gekregen, in plaats van actieve tegenwerking en wat hij beschrijft als psychologische marteling.

Dit document zal de voornaamste tactieken, de belangrijkste actoren en de verwoestende gevolgen van deze medische malversaties voor de geschiedschrijving vastleggen. We zullen analyseren hoe diagnostische labels werden gewapend, hoe specifieke medici een cruciale rol speelden in de constructie van een valse realiteit, en hoe dit alles resulteerde in de systematische ontzegging van fundamentele mensenrechten. De analyse begint met de meest cruciale tactiek: de strategische misdiagnose.

2.0 De Wapenisering van de Diagnose: Institutionele ‘Gaslighting’ als Juridische Blokkade

Institutionele ‘gaslighting’ is een vorm van psychologische manipulatie, uitgevoerd door staatsinstellingen, met als doel de geloofwaardigheid van een individu te eroderen. De strategie is niet enkel gericht op het ondermijnen van iemands realiteitszin, maar op het veiligstellen van een officiële medische diagnose. Hiermee creëert de staat een krachtig, autoritair narratief dat de zoektocht naar gerechtigheid herdefinieert als het product van een psychische aandoening. In deze strategie fungeert de psychiatrische diagnose ‘waanstoornis’ als het ultieme wapen. Het stelt de staat in staat om de claims van een slachtoffer niet op inhoud te beoordelen, maar ze a priori af te wijzen op basis van de vermeende mentale staat van de boodschapper.

In de zaak Smedema functioneerde de diagnose ‘waanstoornis’ als een strategisch instrument om de weigering van politie, rechtbanken, advocaten en de Nationale Ombudsman om de inhoud van zijn claims te onderzoeken, te rechtvaardigen. Zijn ervaringen werden niet gezien als bewijs van institutioneel falen, maar als symptomen van een psychische aandoening. Deze herdefiniëring vormde een bijna ondoordringbare barrière voor elke vorm van juridische of maatschappelijke erkenning.

De onderstaande tabel illustreert hoe de reële, verifieerbare ervaringen van de heer Smedema werden geherinterpreteerd binnen een pathologisch kader.

Deze tactiek van medische karaktermoord werd mogelijk gemaakt door de actieve medewerking van specifieke professionals in de geestelijke gezondheidszorg.

3.0 Architecten van de Stilte: De Sleutelfiguren en Hun Handelingen

Het benoemen van de verantwoordelijke individuen is geen ad hominem; het is een journalistieke noodzaak. Voor de geschiedschrijving is het essentieel om de architecten van deze doofpot en hun specifieke handelingen vast te leggen om de systematische en doelbewuste aard van het misbruik te illustreren. Het gaat hier niet om medische fouten, maar, zoals de bronnen suggereren, om doelbewuste handelingen die een verwoestende impact hadden.

3.1 Prof. dr. Onno van der Hart: De Psychologische Architect van de Doofpot

Prof. dr. Onno van der Hart, door de heer Smedema omschreven als de “Nederlandse Mengele”, wordt beschuldigd van een centrale rol in de psychologische manipulatie. De ultieme en meest vernietigende ironie in zijn vermeende betrokkenheid is dat Van der Hart een wereldwijd gerenommeerd trauma-expert is en een van de primaire architecten van de ‘Theory of Structural Dissociation’ – het precieze klinische raamwerk dat wordt gebruikt om de complexe trauma’s van slachtoffers als Wies Smedema te begrijpen. De beschuldigingen stellen dat hij deze unieke expertise niet gebruikte om te helen, maar om het trauma te beheren, te verbergen en forensisch te neutraliseren. Het is de ultieme perversie van kennis: de wetenschap van genezing inzetten als een instrument voor controle en verhulling.

De voornaamste beschuldigingen tegen hem zijn:

1. Psychologische Marteling en Conditionering: Hij zou betrokken zijn geweest bij hersenspoelen, het toedienen van drugs en het uitvoeren van criminele elektroshockprocedures om amnesie af te dwingen en controle over de slachtoffers te behouden.
2. Incident in Catral (2008): Een cruciale getuige, ‘Ad’ (een gepensioneerde politieagent), was in Spanje getuige van een sessie. De getuige identificeerde de handelingen van Van der Hart expliciet als “martelen” en joeg hem naar verluidt met zijn dienstpistool weg.
3. Incident in Benidorm (2010): Op 20 mei 2010 zou in Benidorm een poging tot conditionering hebben plaatsgevonden. Hierbij zou de lokale politie de opdracht hebben gekregen van een “hoger Spaans niveau” om niet in te grijpen, wat duidt op grensoverschrijdende medeplichtigheid.

3.2 Psychiater W.H.J. Mutsaers: De Formele Stempel van de Waanstoornis

De rol van psychiater W.H.J. Mutsaers uit Haren was cruciaal voor de formalisering van de karaktermoord. Zijn psychiatrisch rapport uit 2004, opgesteld in opdracht van een verzekeraar, stelde een diagnose van ‘waanstoornis’. Deze diagnose gaf de staat een officieel medisch document in handen om alle claims van de heer Smedema als ongeloofwaardig te bestempelen.

De heer Smedema diende hierover een klacht (G2004/55) in bij het Medisch Tuchtcollege. De kern van deze klacht was de bewering van een doelbewuste misdiagnose:

Deze klacht houdt in hoofdzaak in dat verweerder Mutsaers – nader te noemen Mutsaers -, die een expertise heeft verricht op verzoek van de medisch adviseur van een verzekeraar, een foute diagnose heeft gesteld in het door hem uitgebracht psychiatrisch rapport d.d. 24 september 2004 door uit te gaan van een waanstoornis in plaats van een post traumatisch stress syndroom, en aldus een opzettelijk foutief rapport heeft opgesteld met zeer misleidende en diffamerende onjuiste opmerkingen.

De heer Smedema zelf vatte deze handeling samen als “feitelijk karaktermoord”. De vraag die hieruit voortvloeit is niet óf er een fout is gemaakt, maar of een medisch rapport doelbewust is gefabriceerd om een juridische en maatschappelijke muur op te trekken.

3.3 Het Netwerk van Medische Compliciteit

De beschuldigingen vormen een multi-pronged medical assault, waarbij elke actor een distinctieve maar gecoördineerde rol speelde. Verschillende andere medici en instellingen worden genoemd als onderdeel van een breder netwerk van medeplichtigheid:

• Psychiater Frank van Es: Hij wordt beschuldigd van de geheime chemische onderdrukking. Vanaf 2003 zou hij heimelijk antipsychotica (Risperdal), vermomd als ‘babyaspirine’, hebben toegediend aan de heer Smedema. Dit werd naar verluidt op 24 maart 2022 in het Spaanse ziekenhuis Marina Baixa door een anesthesist bevestigd.
• Psychiater Prof. dr. Robert van den Bosch (UMCG): Zijn naam wordt, samen met die van Onno van der Hart, genoemd in verband met de beschuldigingen van psychologische programmering op hoog niveau.
• GGZ Drachten: Deze instelling wordt, samen met andere psychiaters, beschuldigd van institutionele stilte en medeplichtigheid aan het verzwijgen van de toestand van mevrouw Smedema.

De acties van deze daders en hun netwerk hadden een directe en verwoestende impact op het leven en de rechten van het slachtoffer.

4.0 De Gevolgen: Ontnomen Rechten en Systematische Foltering

De verstrekkende gevolgen van de medische malversaties gingen veel verder dan een verkeerde diagnose. Ze kwamen neer op de systematische ontneming van fundamentele mensenrechten en vormden een vorm van psychologische marteling, waarbij de staat de geneeskunde gebruikte om haar eigen falen te maskeren.

Als direct gevolg van de psychiatrische interventies werden de heer Smedema de volgende rechten ontnomen:

1. Het Recht op een Eerlijk Proces (Art. 6 EVRM): De diagnose ‘waanstoornis’ functioneerde als een jurisprudentiële ‘kill switch’ die elke serieuze inhoudelijke behandeling van de zaak onmogelijk maakte. De diagnose diende als een schild voor de staat, waardoor claims a priori als onbetrouwbaar werden bestempeld en hem effectief de toegang tot de rechter werd ontzegd.
2. Het Recht op een Effectief Rechtsmiddel (Art. 13 EVRM): De medische diskwalificatie maakte alle mogelijke rechtsmiddelen ondoeltreffend. Een politieaangifte werd niet serieus genomen, een klacht bij de Ombudsman werd afgewezen, en juridische bijstand werd onmogelijk, omdat de boodschapper reeds als onbetrouwbaar was gebrandmerkt.
3. Het Recht op Medische Behandeling: De staat had een diagnose van ‘waanstoornis’ nodig om de juridische claims van de heer Smedema te neutraliseren. Om dit te bereiken, moest de veel aannemelijker diagnose van Complex Posttraumatisch Stresssyndroom (C-PTSS) – die zijn trauma zou hebben gevalideerd in plaats van zijn realiteit te pathologiseren – worden genegeerd en onderdrukt. Zo werd de heer Smedema onderworpen aan handelingen die zijn trauma verergerden en als psychologische foltering kunnen worden aangemerkt.
4. Het Recht op Eer en Goede Naam: De officiële psychiatrische stempels leidden tot de vernietiging van zijn professionele en persoonlijke reputatie. Hij werd geïsoleerd en zijn sociale en professionele netwerk werd vernietigd.

Deze vervolging was niet beperkt tot de Nederlandse grenzen, maar volgde hem tot in zijn zelfgekozen ballingschap.

5.0 De Spaanse Dimensie: Voortdurende Vervolging in Ballingschap

De gebeurtenissen in Spanje tonen aan dat de vervolging van de heer Smedema een grensoverschrijdend karakter had, wat de vastberadenheid en de reikwijdte van de doofpotoperatie illustreert. Zelfs in zijn zelfgekozen ballingschap werd hij niet met rust gelaten.

De belangrijkste gebeurtenissen op Spaanse bodem omvatten:

• Catral (2008): De reeds genoemde sessie door Onno van der Hart en Jaap Duijs, die door een getuige, ‘Ad’ (een gepensioneerde Nederlandse politieagent), werd geïdentificeerd als “martelen” en met een dienstpistool werd beëindigd.
• Benidorm (2010): Op 20 mei zou de heer Smedema naar een nachtclub zijn gelokt voor een sessie van hersenspoeling en een mogelijke moordpoging. Cruciaal is de bewering dat de Spaanse lokale politie de opdracht kreeg van een “hoger Spaans niveau” om niet in te grijpen.
• Ziekenhuis Marina Baixa (2022): Op 24 maart vond een belangrijke bevestiging plaats toen een anesthesist in dit ziekenhuis de medicatie die de heer Smedema jarenlang als ‘babyaspirine’ had gekregen, identificeerde als antipsychotica (Risperdal).

Deze incidenten vormen een cruciaal onderdeel van het bewijs dat de campagne tegen de heer Smedema systematisch en onophoudelijk was.

6.0 Conclusie: Een Aanklacht voor de Geschiedenis

De bevindingen van dit rapport bevestigen de centrale stelling: in de zaak Smedema is de psychiatrie gecorrumpeerd tot een repressief staatsinstrument. De systematische misdiagnose, de psychologische manipulatie door vooraanstaande experts en de ontzegging van adequate zorg hebben niet alleen de lijdensweg van het slachtoffer onnodig met decennia verlengd, maar vormden ook een fundamentele aanval op de principes van de rechtsstaat. De geneeskunde, bedoeld om te helen, werd een wapen om de waarheid te begraven.

Voor de geschiedschrijving moet dit worden vastgelegd als een formele aanklacht. De gedocumenteerde handelingen van de genoemde psychiaters en psychologen vormen een ernstige schending van hun medische eed en de fundamentele mensenrechten van Hans Smedema. Dit is niet slechts een verhaal van individueel falen, maar een casestudy van de corruptie van de medische eed ten behoeve van door de staat gesponsorde straffeloosheid.