Last Updated 07/09/2018 published 27/02/2009 by Hans Smedema

Wagenaar: Slapende rechters!

Prof.dr. W.A. Wagenaar zegt in zijn prachtige boek ‘De slapende rechter’ het volgende over rechters in het algemeen, wat voortkomt uit diverse procedures, die hij samen met H. Israels en P.J. Van Koppen degelijk onderzocht. Het is precies wat Hans Smedema is overkomen en maakte al deel uit van mijn pleidooi! Wagenaar concludeerde dat het slecht gesteld is, met de rechtspraak in Nederland. En dat het te maken heeft met een verkeerde instelling en aansturing door o.a. Hoge Raad. Warm aanbevolen boek en een must voor iedere (slapende) rechter en argeloze naïeve Nederlander(klik plaatje voor bestellen via Bol.com):

Zie ook de Post Wagenaar over psychiaters als God op aarde!

• Pag. 208. Over een foutieve uitspraak van prof. Tineke Cleiren, hoogleraar strafprocesrecht te Leiden, lid van de CEAS, en raadsheer in het Hof Amsterdam, die volgens een interview met NRC Handelsblad op 28 juni 2008 haar studenten het volgende voorhoudt: ‘De opdracht van de rechter is beperkt: kan worden bewezen wat de officier ten laste heeft gelegd. Hij gaat in tegenstelling tot de politie of de officier niet zoeken naar wat echt gebeurd zou zijn. Is er gebeurd wat in de tenlastelegging staat? Om die vraag draait het voor de rechter. Hij stelt geen diagnose als een arts. Stel dat iemand wordt vervolgd wegens mishandeling. Als de verdachte dan ter zitting zegt ik wou ”m vermoorden en dat heb ik ook gedaan mag de rechter niet zeggen ‘goed dan gaan we verder met moord’. Het Openbaar Ministerie bepaalt autonoom waar het op de zitting over zal gaan. Het blijft dan mishandeling.’
• Wagenaar stelt: ‘Het probleem in deze passage is natuurlijk dat het geschil in de rechtszaal wel degelijk gaat over wat er echt gebeurd is: volgens de verdediging is dat vaak wat anders dan wat het OM beweert. In dat geval moet de rechter zich niet beperken tot het bewijs van de tenlastelegging, want dat zijn doorgaans alleen maar verificaties. De rechter moet ook kijken naar bewijs voor het scenario van de verdediging, dat mogelijk een falsificatie van de tenlastelegging bevat. En dit moet de rechter niet alleen doen als de verdediging ermee aan komt dragen: de rechter moet dat altijd doen; het moet zijn fundamentele habitus zijn; hij moet veel meer geïnteresseerd zijn in de falsificatiepogingen die de officier achterwege heeft gelaten dan in de verificaties die zo gewillig worden aangedragen.‘
• Misschien bedoelde prof. Cleiren het anders. Maar het is pijnlijk om te zien dat haar visie precies overeenkomt met wat wij steeds zien misgaan: geen falsificaties zoeken waar ze toch echt voor de hand liggen, en de enkele falsificatie die zich onverhoopt voordoet gewoon wegstrepen, zodat de bewezenverklaring uiteindelijk een wat uitgeklede versie van de tenlastelegging is waar de officier best tevreden mee kan zijn.
• De rechter stelt zich zodoende op als de knecht van het OM, en dat is toch echt de bedoeling niet. De eerste verantwoordelijkheid van de rechter is het beschermen van de belangen van de verdachte; daarvan komt niets terecht als je niet actief op zoek gaat naar falsificaties.
• Bij waarheidsvinding gaat het om het vinden van de best mogelijke hypothese over de waarheid en niets minder. Waar het vaak aan schort is het bewustzijn bij de Nederlandse strafrechter dat hij zelf verantwoordelijk is voor het onderzoek op grond waarvan de hypothesen worden getoetst.
• Als het OM en de verdediging niet voldoende informatie aandragen moet de rechter er zelf voor zorgen dat die informatie ter tafel komt; door het onderzoek ter zitting, of door een tussenvonnis waarin verder onderzoek wordt opgedragen aan de rechter-commissaris RC.
• Het nadeel van de eerste mogelijkheid is natuurlijk dat sommige problemen zich niet ter zitting laten oplossen. Het bezwaar van de twee mogelijkheid is dat de RC uit precies hetzelfde hout gesneden is als de rechter zelf. In het algemeen denkt ook de RC niet dat onderzoek een actieve zoektocht naar falsificaties vergt.
• Veelal doet hij niet veel meer dan wat de rechter hem heeft opgedragen: getuigen horen of een deskundige benoemen. Wie wel eens aanwezig is geweest bij verhoren van de RC weet dat dit een tenenkrommende ervaring kan zijn, omdat hij of zij vaak niet bij benadering weet waar het om gaat en wat er nu precies onderzocht moet worden.
• In de praktijk komt het er dan op neer dat de officier of de raadsman vragen stellen, maar daarmee is de rechter het initiatief dus weer helemaal kwijt. In de vele strafdossiers die wij als deskundigen onder ogen krijgen, blijkt steeds weer dat belangrijke, en met name falsificerende vragen ook door RC’s niet worden gesteld. Soms vroeg de RC om het deskundigen rapport wat aan te passen(!) omdat anders de verdediging ermee aan de haal zou gaan!

Dit is een prachtig stukje proza, wat hier voor Hans ook al geldig is tussen politie en Officier van Justitie. Want ook die hebben de plicht om naast de beschuldigingen ook te kijken naar de belangen van de beschuldigde. Daar gaat het al mis in het geval van deze strafzaak. Namelijk helemaal niets gedaan in het belang van Hans Smedema.

En het zou Hans niet verbazen, dat gezien de druk van Groep Mengele om geen onderzoeken voor de verdediging van Hans Smedema toe te laten, de rechter dezelfde fouten gaat maken. Maar laten we niet vooruit lopen en dat eerst even afwachten. Opmerking: Jammer, maar mijn voorspelling bleek precies te kloppen. Politierechter Van Bruggen weigerde Hans Smedema het horen van getuigen, DNA vaderschapstesten naar de vaders van de drie kinderen, weigert de beïnvloeding van de rechters van procedure 337/87 in de besluitvorming mee te nemen en weigerde zelfs Hans Smedema het recht op zijn pleidooi over smaad en dat het volgens hem noodzakelijk was ter verdediging.

Prof. W.A. Wagenaar pleit in zijn boek voor een echt onafhankelijke organisatie die de herzieningen moet beoordelen, en dus niet meer de Hoge Raad zelf of een advocaat generaal.

Hans Smedema pleit zelf al enige tijd voor het oprichten van een compleet nieuwe organisatie die naast de huidige politie/OM en Justitie organisatie gaat functioneren en dus eindelijk het monopolie daarop gaat doorbreken! Alleen dan kunnen slachtoffers kiezen en zal de maatschappij eindelijk een vuist kunnen maken tegen criminelen en de vastgeroeste mentaliteit binnen de huidige stazi-organisaties die alleen hun eigen straatje schoon houden.

Later meer …

Hans Smedema, Drachten